Me siguri e keni vënë re se kohët e fundit, e gjithë përmbajtja që dominon në bisedat tuaja “wow, ju duhet vërtet ta shikoni këtë” përfshin një temë specifike: personazhet kryesore që janë të pasur përtej arsyes. Shihni, nëse dëshironi, pushuesit (sepse padyshim) në Lotus White, Treangle of Sadness, Menu dhe Glass Onion: A Knives Out Mystery. Dhe ndërsa një pasuri e tillë në ekran – rrobat e tyre! ushqimin e tyre! varkat e tyre! Nuk është asgjë e re, ja çfarë është: Këtë herë, ne, shikuesit, supozohet të qeshim se sa të shkëputur nga realiteti janë këta njerëz të pasur jo aq përrallor. Ne duhet t’i përçmojmë, madje t’i mëshirojmë ata dhe të mendojmë sesi shoqëria jonë do të përfitonte nga shumë më pak individë të turpshëm të pasur. Veç…nuk po e blej. Çfarëdo mësimi që supozohet të mësojmë këtu duket i zbrazët si ferr.
Nëse do të më duhej të merrja me mend – gjë që e bëj, sepse është puna ime – do të thosha se çfarë ndodhi është se drejtuesit e Hollivudit po i kushtonin vëmendje. Ata panë se si pandemia zgjeronte hendekun midis njerëzve më të pasur të botës dhe neve plebëve dhe ndërsa ne plebistët zemëroheshim gjithnjë e më shumë për këtë. Ata janë ende duke parë teksa ne po ecim drejt asaj që duket si një recesion tjetër, duke e bërë potencialisht rrënjën e zemërimit edhe më të thellë. Dhe për shkak se drejtuesit e studios janë në biznesin e shitjes së gjërave njerëzve të rregullt, ata duan të apelojnë ndaj këtij zhgënjimi. Për shkak se shumë njerëz normalë duken të fiksuar me uljen e 1 përqindëshit tani, papritmas edhe ata janë të fiksuar.
Gjithashtu, me një fjalë, prestigj. Kur Paraziti, satira sociale në gjuhën koreane që ndjek depërtimin e një familjeje të varfër në shtëpinë e një familjeje shumë të pasur, sfidoi shanset për të fituar filmin më të mirë në Oscars në 2020, ajo tronditi pothuajse të gjithë zonën më të madhe të Los Anxhelosit. Dhe padyshim që nxiti shumë njerëz që të fillonin të shkruanin skenarë për çmime të pafavorshme brenda javës. Por ka një ndryshim të madh midis Parazitit, një kryevepër aktuale, dhe shembujve të listuar më sipër. Dallimi është tek burrat e bardhë. Me privilegj ekstrem. Të katër këto projekte u krijuan nga njerëz që jetojnë brenda ose pranë sferës socio-ekonomike që supozohet se po synojnë të kritikojnë.
Dhe çfarë thotë kur njerëzit që ndezin dritën jeshile dhe bëjnë këto filma dhe shfaqje janë vetë të pasur? (Po, e kuptoj që jo të gjithë njerëzit e famshëm kanë goxha para. Por shumë prej tyre kanë.) Është e vështirë të shikosh diçka që na thotë se kontingjenti i avionëve privatë është i keq kur krijuesit e tij mund të udhëtojnë në shtëpi nga Festivali i Filmit në Kanë. avionin e vet privat ose në avionin privat të Netflix ose në ndonjë avion privat fare. Është sikur komuniteti i kineastëve mendon se nëse e pranon problemin e pabarazisë klasore në punën e tij, mund të heqë dorë nga njëfarë përgjegjësie nëpërmjet një serie gërmimesh komike të kohës së duhur.
Nuk po them që njerëzit nuk duhet të lejohen të tallen me veten përmes artit të tyre. Ashtu si, Kate Hudson që luan një ish-modele të etur që anulohet për postimin e një fyerjeje etnike është qesharake dhe e vetëdijshme në Glass Onion, por vlen të përmendet se shumë nga personazhet në këtë lloj përmbajtjeje e bëjnë atë relativisht të padëmtuar. Rasti në pikën: Pothuajse të gjithë në The White Lotus shkojnë në shtëpi për jetën e tyre luksoze pa pasoja (Megjithatë RIP për vajzën time Tanya). Nuk është “poshtë me të pasurit” nëse të pasurit nuk po rrëzohen vërtet.
Shikoni, mos më keqkuptoni, e gjithë kjo është ende tepër argëtuese për t’u parë. Do të gënjeja nëse do të thoja se nuk po përpiqesha të kuptoja se kush ishte vrasësi në sezonin 2 të “The White Lotus” për shtatë javë rresht ose se nuk më gulçonte në fundin e Trekëndëshit të Trishtimit. Këto projekte të prodhuara bukur dhe me aktrim të shkëlqyeshëm kanë fituar me të drejtë të gjitha lavdërimet dhe çmimet që duhet të japë Hollywood (vlerësime pozitive, Golden Globes, Emmy dhe, po, nominime për Oscar). Vetëm se si njësi, ata nuk thonë aq sa mendojnë se thonë.
Mesazhi që unë u kam hequr atyre nuk është në të vërtetë “të hamë të pasurit”. (Edhe pse jam në atë tren gjithashtu.) Është të mendosh më mirë se nga vijnë këto kritika të kapitalizmit. Ne, shikuesit, kemi gjithmonë një zgjedhje se si ne interpretojmë atë që po ndodh në argëtimin tonë dhe në çfarë arti mbështesim me paratë tona. Dhe na takon ne të përcaktojmë se kur vjen thirrja nga brenda shtëpisë./ Cosmopolitan
*Emma Baty është redaktore e argëtimit në Cosmopolitan, ku ajo shkruan mbi TV, filma, muzikën por edhe profile personazhesh të famshëm.
